Home     Homeopathie voor Honden     Sportieve Hondenartikelen     Contact     Leveringsvoorwaarden         

     Wanneer uw hond heupdysplasie heeft.........
         Zie ook de pagina Homeopathie Klik hier!

Klik hier voor verdere uitleg over
heupdysplasie bij de hond

   Heupdysplasie: een groot probleem maar
   is er een oplossing?
   Bron: Onze Hond 2000
   Auteur: Maarten Kappen, dierenarts
  
   Enkele maanden geleden kwam op mijn spreek-
   uur een enthousiast stel met een 5 maanden
   oude Labrador met de mededeling dat hun
   puppy zo veel bleef liggen en zo weinig actief
   was. Af en toe, zeiden ze verder, trok hij met
   zijn rechterachterbeen. De trainer op de
   puppycursus had er ook al een opmerking over
   gemaakt.Tijdens het onderzoek bleek dat
   strekking van het rechter heupgewricht erg
   pijnlijk was. De gezichten van beide eigenaren
   vertrokken en ze vroegen of dit betekende dat
   hun hond heupdysplasie had. Ik antwoordde dat
   we een röntgenfoto zouden maken om precies
   vast te stellen wat de oorzaak was. Daarbij
   bleek dat de rechterheupkop grotendeels uit de
   kom was, evenals de linker. Het was duidelijk
   heupdysplasie, nog steeds de meest voor
   komende orthopedische aandoening bij de
   hond.
   Inleiding
   Sinds in 1937 de eerste beschrijving van heup-
   dysplasie bij de hond het daglicht zag, is er veel
   onderzoek uitgevoerd naar de ontstaanswijze,
   de oorzaken en de behandeling van HD. In het
   navolgende artikel zal ik trachten de huidige
   stand van zaken weer te geven en met name
   aandacht te besteden aan het voorkomen van
   HD op korte èn op lange termijn.
   Wat is heupdysplasie?
   Het begrip dysplasie komt uit het oud Grieks en
   betekent misvorming. Het is een ontwikkelings-
   stoornis waarbij in 1e instantie na de geboorte
   tijdens de groei speling ontstaat tussen de
   heupkop en de heupkom. De kop ligt niet mooi
   aangesloten in de kom tijdens het staan en de
   beweging. Daarbij spelen allerlei factoren een
   rol. Te noemen zijn: de gewrichtsbanden, de
   bespiering rond het heupgewricht, de
   gewrichtsvloeistof en ook de vorm en de stand
   van kop en kom.
   Is er veel speling dan ontstaat er een
   verhoogde slijtage, die men ook wel artrose
   noemt. Die artrose geeft een aantal verander-
   ingen die genoemd worden in het bijgevoegde
   staatje. In het algemeen kan je zeggen dat het
   gewricht op den duur stijver wordt, minder
   bewegingsmogelijkheden heeft, en veel
   gevoeliger of zelfs pijnlijk wordt.
   Wat kun je aan de hond merken?
   De te losse heup kan al vanaf 4 maanden leiden
   tot pijnlijkheid, kreupelheid en afwijkend
   gangwerk. Een hele slungelige en zwakke gang
   kunnen deze honden vertonen. Veel blijven
   liggen en moeilijk opstaan is een veelgehoorde
   klacht. De achterhand blijft achter in ontwikkel-
   ing, in tegenstelling tot de voorhand die juist
   door de verhoogde belasting sterker ontwikkeld
   wordt. De belangrijkste veranderingen bij de
   oudere hond zijn, voortvloeiend uit de artrose,
   terug te voeren op stijfheid, een verhoogde
   gevoeligheid of pijnlijkheid. Het moeilijker
   opstaan en niet meer willen springen of trap
   lopen is vaak opvallend.

   De hond blijft veel meerliggen en is minder actief gedurende de dag. Soms kan dit leiden tot karakterveranderingen:
   humeuriger tot zelfs afwerend zijn, niet aangeraakt willen worden in de achterhand. Uiteindelijk kun je verlies van bespiering in
   de achterhand zien, hetgeen de situatie nog verder verergert.
   Het vaststellen van de diagnose
   De dierenarts die met bovenstaande verschijnselen geconfronteerd wordt tracht vervolgens middels zijn onderzoek de
   diagnose HD bevestigen. Allereerst neemt hij het verhaal van de eigenaar met hem door. Daarna wordt de hond gemonsterd
   en kun je een indruk vormen van het type en de ernst van de stijfheid of kreupelheid. Ook een verminderde bespiering,
   eventueel eenzijdig, kun je zo al opmerken. Dan volgt het onderzoek op tafel. Hierbij wordt de hond in zijligging gebracht en
   wordt het hele achterbeen afgevoeld en de gewrichten systematisch onderzocht.
   Het heupgewricht wordt gestrekt en gebogen en er wordt getracht vast te stellen of er pijnlijkheid is hierbij. Ook een eventuele
   verminderde bewegings mogelijkheid is van belang. Crepitatie (schuren, kraken) wordt soms opgemerkt. Vervolgens wordt
   getracht of men de kop loodrecht op de tafel uit de kom kan bewegen, om zo een indruk van speling en pijnlijkheid te krijgen.
   Het röntgenologisch onderzoek
   De uiteindelijk diagnose wordt bevestigd door het maken van röntgenopnames van het heupgewricht. Traditioneel, al meer dan
   30jaar, wordt hiervoor de hond op zijn rug gelegd en de achterbenen parallel aan de tafel naar achteren getrokken, waarbij de
   knieschijven precies midden op het bovenbeen worden geprojecteerd. Dit is de standaardpositie I volgens het FCI en
   Hirschfeldstichting protocol. In Nederland is het gebruikelijk ook nog een opname standaardpositie II te maken; hierbij worden
   de benen naar voren gebracht en de hakken naar buiten gedraaid en parallel aan de tafel gehouden (kikkerhouding).Je kunt
   hierbij de mate van arthrose aan beide heupgewrichten vaststellen (misvorming aan de kop en kom, extra botwoekeringen),
   en een indruk vormen van de aansluiting cq speling van de heupgewrichten (Norbergwaarde meten en berekenen).
   Men heeft deze methoden ook al jarenlang gebruikt om preventief in het kader van verantwoord fokken vast te stellen of een
   hond HD gevoelig is of niet. Er daarbij van uitgaand dat er een hoge erfelijkheidsfactor is voor HD en dat we dus een
   verbetering kunnen krijgen als we maar screenen en vervolgens selecteren op de besten.
   Problemen van het huidige röntgenologisch onderzoek 
   Dit brengt ons direct bij de grote valkuil van het diagnostiseren van HD: het blijkt dat de bovenbeschreven methode in de
   diverse landen verschillend wordt uitgelegd, wat tot grote onduidelijkheid en ergernis leidt in de fokkerij, en erger nog, er is
   inmiddels een overdaad aan wetenschappelijk bewijs dat èn deze methode onvoldoende in staat is speling van het heup-
   gewricht vast te stellen èn dat hiermee de mogelijkheden in het kader van de fokkerij zeer beperkt zijn. Daar kom ik
   dadelijk op terug. Een ander belangrijk probleem bij het screenen is dat niet alle honden worden gecontroleerd. Soms worden
   bijvoorbeeld uit een nest alleen diegenen gescreend waarmee gefokt wordt, of waarmee naar een show gegaan wordt. De
   genetische eigenschappen van de andere nestgenoten zijn ook van belang voor de fokwaarde van de gescreende honden!
   Daardoor zijn we de afgelopen jaren niet of nauwelijks vooruit gekomen in de bestrijding van HD. 
   Nieuwe methode met meer zekerheid en meer mogelijkheden
   Sinds een tiental jaren is er een nieuwe methode, de Pennhip methode, genoemd naar de Universiteit van Pennsylvania waar
   veel wetenschappelijk onderzoek is verricht naar HD en waar deze methode ontwikkeld is, om door middel van röntgenfoto’s
   de gevoeligheid voor HD vast te stellen. Hierbij wordt nauwkeurig de speling tussen heupkop en heupkom gemeten. Zoals we
   weten is dit de belangrijkste factor voor het ontstaan van HD: het niet goed aansluiten van kop en kom. Hiervoor worden een
   drietal opnames gemaakt van de hond in rugligging met de achterbenen loodrecht op de tafel. Dit is de positie waarbij de
   grootst mogelijke speling gemeten kan worden. Er wordt een opname gemaakt met behulp van een distractor tussen de beide
   achterbenen zodat de heupkoppen maximaal uit de kom worden bewogen (de distractie opname), en een opname waarbij de
   koppen maximaal in de kom worden gedrukt (de compressie opname). Een derde opname wordt gemaakt om de mate van
   eventuele arthrose vast te stellen.